Verhalend herinneren

Ik ben blij dat ik het mij herinner
Ik stel me soms voor dat ik dat niet meer kon
Dan zou ik mij niet meer herinneren dat ik naast mijn fiets zat
Wachtende op de meiden waarmee we onderweg waren naar Zuid
Frankrijk
Bovenop een berg met steile stukken
Wachtende op mijn toekomstig levenspartner

Ik zou de arm om mij heen niet meer herinneren
De arm van mijn moeder die mij troost bood en beschermde
De arm van haar die mij onvoorwaardelijk liefhad

Beelden van aankomen rijden op Holysloot en dan bijna thuis zijn
Beelden van schaatsen op de Die
Beelden van een bloeiende tuin
Beelden van beelden. Van Imke.
Allemaal gewist

En stel je voor dat ik mij vanavond niet meer zou herinneren
Een avond gevormd met mijn buren
Met prachtige muziek en voordrachten
In harmonie en met een open hart

Ik realiseer me hoe rijk ik ben
Rijk aan herinneringen aan wat was
Mij steunend op mijn levenspad

Om te kunnen herinneren moet ik LEVEN
Leven in het nu. Nieuwsgierig naar morgen.
Nieuwe herinneringen maken.
Zorgend voor mijzelf om er te kunnen zijn voor de ander.

Laten we elkaar aankijken en horen.
Laten we samen proosten op HET LEVEN
Samen bouwend aan nieuwe herinneringen.

© Peter Hans Mastboom – November 2018